De stier en de rode lap

Auteur: Stephanie Molenaar, 23 augustus 2024

Ik liep vast. De zomer die had moeten spatten van creatie kwam niet. Ook weer niet verwonderlijk gezien de tienduizenden woorden die ik de afgelopen maanden schreef (goed voor 2,5 boeken) voor de opleidingen en het finaliseren van mijn levenswerk. Naast de research, mijn vier kids, het mantelzorgen en klussen.

Is mijn tegelspreukje niet dat uit rust creatie wordt geboren?

Ik nam heus wat rust, zag de zee, genoot van de zon en vooral het samen zijn. Maar ik moest écht tot rust komen, verwerken, mijn hoofd had ook rust nodig, van teveel te doen met teveel prikkels. Iets wat ik mij te weinig gun, ik ben nogal van ‘vooral doorgaan’ (Barry Stevens zou trots op me zijn).

Vooral als iets niet wil of kan.

Iets met eigenwijs zijn, of een rode lap. Een stier is immers een stier. Dat is soms goed hè, het maakte bijvoorbeeld at ik weigerde te accepteren dat een huilbaby zonder reden huilt en dat je die tranen maar moet accepteren. Twintig jaar later komt er een einde aan die zoektocht, vertaalt dus in de opleiding onrust waar ik zoveel letters en uren voor nodig had. Maar f**k wat ben ik er trots op dat ik volhardde tot ik het antwoord op alles onrust vond, reflux voorop. En daarmee echt iets afsloot.

Zoals ik ook weigerde te leven met restsymptomen van de auto-immuunziekte die ik cadeau kreeg in dat (en door) dat intense huiljaar. 24/7 x4x12 zorgen voor een intens verdrietig meiske doet veel. Niet alleen wilde ik geen restklachten, ik wilde die hele k-ziekte niet. Maar ja, dat moest ik ook accepteren. Tot ik het kreng in remissie bracht. Wat nou kan niet. Als je rode lap maar groot genoeg is en mijn pijn te groot.

Zoals ik ook het toetsenbord maar wegschoof, weg deed zelfs (schrijvers zijn bijgelovig, dus dit zegt wat geloof ik), toen er geen creatie kwam. Om mijzelf met een onmogelijk project te bezigen. Een hoge berg vol onmogelijkheden in de vorm van mijn oude keuken in mijn nieuwe huis werd spontaan de nieuwe rode lap. Die keuken zou er eigenlijk uit moeten, zei men. En aanpakken flink munten kosten, om nog steeds smurfen blauw te blijven tenzij er meer munten tegenaan gingen om het (waar mogelijk) te laten wrappen. Dus ik ging bezig, gewoon alleen (heerlijk). Het hoofd ratelde anders, geen woorden produceren maar problemen oplossen. Dingen bedenken, uitvinden, creatief zijn omdat oude huizen (ze is 118 die taaie rakker) nu eenmaal uniek zijn en scheef en ja oud). Maar juist haar senioriteit heeft veel plussen, zoals karakter, ervaring, rust. We danken alles oud te snel af. 

Ik gaf haar liefde.

En mijn pijn. Letterlijk, omdat ik met twee frozen shoulders Bob de bouwer aan het spelen was. Figuurlijk, omdat dit het laatste taakje binnenshuis is en dat me zo op Memory lane plaatste. Met daarop mijn oudste meid, die kleine roodharige kletskous met wie ik nog een reis maakte voordat ze uitvloog en zomaar ineens een jongedame werd. Vergezeld door mijn andere prachtmeid met de blauwe ogen voor wie ik er dit jaar nog kan zijn zoals altijd, waarna ze ook uitvliegt. Beiden mogelijk écht naar het buitenland ook nog, dat moederhart heeft het soms even te verduren. (En dan heb ik nog een prachtmeid en mannetje en geen empty nest). Maar ook die 20-jarige zoektocht naar zingeving, die ik net afsloot, die mijn vak, diplomawand, mijzelf en mijn leven zo veranderde.

Zij gaven me een metamorfose, al mijn kinderen en dat keukentje, door te shinen in complexiteit, karakter en stijl, in een nieuw jasje maar nog steeds wie ze is eronder.

En daarmee een spiegel.

De reis is voorbij. De antwoorden gevonden. Onrust kán verleden tijd zijn.

Ik ben op bestemming, al een tijdje, maar bevries vervolgens (mijn schouders letterlijk frozen, de flow ook). Om ook mijn metamorfose te vinden, met de kwast nog in mijn hand. Ik zal shinen vanuit mijn complexe koppie en in karakter en stijl, in een nieuw jasje maar nog steeds wie ze is eronder. Er is immers nog genoeg te doen. En er zijn nog zoveel andere onderwerpen om over te schrijven. Hoe je zelf slaapt als je kindje dit niet lekker doet of naarmate je ouder wordt (want het blijft veranderen!). Want ik heb weer een rode lap gevonden. Dichtbij huis. Iets met duizend en één signalen krijgen maar het niet willen zien. Iets met persoonlijk onmogelijkheden tegenkomen, zoals ik al eerder deed en daaruit zoveel haalde, en de rode lap niet kunnen weerstaan. Ik vrees dat Bob (de bouwer) weer de kelder in gaat. Ik leg de boormachine neer om weer in de pen uh,  achter het nieuwe toetsenbord te klimmen. Anders, maar toch hetzelfde.