Wat ik als slaap- en onrustdeskundige wél deed, beter niet had kunnen doen én mijzelf zou willen influisteren

Auteur: Stephanie Molenaar, 24 juli 2024

10 dingen die ik als slaapdeskundige wél heb gedaan bij mijn jongste:

Probiotica nemen aan het einde van de zwangerschap en tijdens het eerste jaar, gezien mijn track record van drie eerdere onrustige baby’s. Uberhaupt had ik mijzelf de jaren ervoor flink door de medische molen gehaald om mijn gezondheid te optimaliseren want ik begon te zien waar de onrustige baby’s vandaan kwamen. De omstandigheden kortom ideaal voor die eerste belangrijke zaaiing van darmflora.
Een sabbatical genomen van een jaar om juist al die ballen in de lucht te kunnen houden én onwijs te genieten van mijn laatste baby.
Borstvoeding geven, little did I know dat dit vier jaren zou duren (!).
Bijvoeding pas later opgestart, conform de adviezen van darmtherapeuten en onze eigen fijne voedselintroductietabel.
Bed sharing, veilig samen in één bed. Omdat dit werkte en dit voor mij ook de manier was om het te rooien, borstvoeding te kunnen blijven geven en zelf genoeg te slapen. Ik deed in die tijd alles alleen namelijk.
Mijn eigen gevoel volgen, de interactie met mijn kindje hierbij leidend. Wij hadden geen woorden nodig (en nog steeds niet) om elkaar te begrijpen.
Inbakeren: mijn mannetje wilde nogal maaien met zijn armpjes en zo kreeg hij wel zijn slaapjes.
Buiten slapen, in het zicht, in de kinderwagen, ook toen het koud was. Deze ‘Scandic approach’ doet wonderen voor slaap en gezondheid.
Alle voeding zelf maken, op basis van wat we zelf aten. En daarbij een stronkje in het knuistje, ala Rapley. Zero sugar, dat heb ik tot groep 1 erin kunnen houden.
Geen kraambezoek. Nu is de interesse bij nummer vier toch gering, maar ik taalde er zelf ook niet naar dat mijn kindje van hand op hand ging.

Maar ik heb ook genoeg gedaan (bij mijn andere kindjes) omdat ik adviezen opvolgde, dacht hiermee goed te doen. Zoals:

Mijn baby’tje een paar minuten laten huilen, terwijl ik achter de deur aan het wachten was met een kloppend hart en het zweet dat me aan alle kanten uitbrak, om mijzelf te beloven dit na die ene keer nooit meer te doen. Met als gedachte: Als het zo voelt, is het nooit zo bedoeld.
Stoppen met borstvoeding, omdat hiermee (volgens de arts en vele ‘ervaringsdeskundigen’) de onrust zou smelten als sneeuw voor de zon. Dat daarmee juist de koemelkallergie kon manifesteren naast de reflux, krampen ontstonden, eczeem begon te irriteren en die darmpjes van slag waren maakte de zaak alleen maar erger.
Inbakeren in de ouderwetse (warme) flanellen doeken, onmogelijk bij een sterke refluxbaby die alleen maar warmer werd door het huilen en verdrietig en gefrustreerd, om nog maar niet over mijzelf te spreken.
Met vier maanden het bedje naar de eigen kamer schuiven, opdat het slapen zou verbeteren. Het maakte alleen maar vaker mijn bed uit komen en minder slaap.
Refluxmedicatie toedienen, omdat dit werd voorgeschreven en er naast de bijsluiter weinig informatie werd meegegeven. Dat er redelijk rap obstipatie ontstond, moest ik maar oplossen met eerst het ‘uitlepelen’ en daarna met Lactulose (puur suikerwater wat juist in de darmen de disbalans vergroot).
Smeerworst en -kaas op die bammetjes smeren, omdat iedereen dat deed en dit ook gewoon in ‘de lijsten’ stond. Ze mogen het nog steeds niet van mij, ook al is de oudste inmiddels volwassen ;-)
Het peutertje steeds terugsturen naar bed, omdat het middagslaapje niet werd gedaan en ze steeds haar kamer uit kwam. Terwijl ze op andere dagen makkelijk 2 tot 3 uren sliep in de middag.
Allerlei homeopathische druppeltjes en behandelingen om die onrust te lijf te gaan, waar dit ook bijvoeding is.
Op mijn tenen lopen en de deurbel demonteren, want ze werd al wakker van een vallende speld.
Niet bij mijn baby blijven slapen toen ze twee weken in het ziekenhuis lag, want dat mocht toen niet. De eigenwijsheid om ons zelf uit te checken toen er geen antwoorden of passende begeleiding bleek had ik twee weken eerder moeten hebben.

En nu er na twintig jaren zoeken naar de zinvolheid, de antwoorden, de oorzaken en oplossingen voor mij persoonlijk een einde aan deze reis is gekomen, ik vond het namelijk allemaal en vertaalde dit naar de opleidingen, gidsen en cursussen, wens ik soms terug te kunnen gaan in de tijd. Om mij een aantal dingen in te fluisteren.

Mijn two cents als ik met de kennis en ervaring van nu terug kijk naar toen:

Je hebt een baby met én reflux én koemelkallergie én verschoven werveltjes én eczeem die ook hooggevoelig is en neurodivergent. Je hebt 0 ervaring als mama maar vecht als een leeuwin en troost je kindje 24/7: je doet het goed.
Er is niets mis en je doet niets verkeerd. Het is pech in combinatie met erfelijkheid en het achteruit gaan van voedingswaarde in voeding, een maatschappij vol verwachtingen en ziekenzorg in plaats van gezondheidszorg.
Kijk naar je familielijn, van moeder naar oma. Werk aan je overerfde patronen en fysieke minpunten. Doe dit voordat je een kinderwens hebt.
Laat je niet gek maken: je gevoel zegt dat samen zijn het antwoord is, dat het huilen niet hoeft, dat je wilt reageren en reguleren. Niet dat ze alleen in een hoekje moet liggen en alles zelf mag doen, dat ze perse volgens het boekje nu al moet lopen, dat ze ook de stukjes moet eten ook al doet haar slokdarm nog zeer van de wonden die reflux achterliet.
Ook artsen doen hun best, maar weten niet alles. Gebruik je hoofd en je hart, je research skills, ga gesprekken aan en zoek antwoorden in iedere hoek, niet alleen bij de Westerse geneeskunde en niet alleen op de gebaande paden. Het is vaak en-en en niet of-of.
Er is altijd een oorzaak voor een gevolg. Alle baby’s huilen, maar niet alle baby’s huilen 24-7. Alle baby’s hebben een onrijp darmstelsel, maar niet alle baby’s krijsen het uit van de krampjes. Alle baby’s zijn graag bij hun verzorgers, maar niet alle baby’s plakken aan je alsof hun leventje ervan af hangt (en dat is ook zo). Als de oplossing geen soelaas biedt, is het geen oplossing maar weer een gevolg.
De meeste onrust is in het Westen. De meeste slaapissues ook. Let it go, go with the flow. Afdwingen, confirmeren, meedoen met de rat race: zinloos.
Je kunt nooit verwennen of teveel liefde geven. Dat is juist waar baby’s op groeien.
Hoe baby zich voelt, zo voel jij je ook. En andersom. Dus die aanhoudende post partum blues is meer dan even wat ontregelde hormonen. Denken aan jezelf is ook denken aan je baby.
Die nachtvoeding, gehuld in het donker met de sterren als verlichting, dat momentje bij het prille ochtendgloren dat die koude voetjes tegen je aan komen liggen, het klamme handje dat die van jou pakt als iets te spannend is, het kusje dat altijd troost biedt, die eerste gekke liedjes samen zingen en die eerste schaafwonden omdat het rennen wat sneller ging dan die beentjes konden dragen: dat is wat ik nu in mijn hart draag. Niet de schoolprestaties, hoe snel er werd doorgeslapen, hoe flink er werd gegeten of hoeveel zwemdiploma’s zijn behaald. Het is waar ik aan denk als ik in het holst van de nacht de voetstappen op de trap hoor, wat ik zie als grote mensen prestaties worden behaald, wat ik hoor als mijn woorden over hun lippen gaan, wat ik zie als ze (altijd) beter lunchen dan ik, wat ik voel als ik niet bij ze ben. Want juist die start, zo intens in samen zijn, tranen en geluk, heeft een eeuwigdurende ‘bond’ gesmeed waarbij geen woorden nodig zijn.

Ik kan niet terug in de tijd. Daarom fluister ik jou deze dingen in. Want juist toen ik (drie keer) op mijn tandvlees liep en van het kastje naar de muur ging tot ik niet meer kon, beloofde ik mij één ding: mijn verhaal mag nooit die van een ander worden.